Handboek voor kennisoverdracht

 

Dit handboek biedt regionale en lokale beleidsactoren praktische aanwijzingen en ideeën over hoe kennisoverdracht plaatsvindt op een manier die helpt om de typische valkuilen van het leren van buitenlandse beste praktijken te voorkomen. Het is gebaseerd op het H2020 REPAiR-project en zijn unieke ervaring met kennisoverdracht tussen zes Europese Peri-Urban Living Labs (PULL’s) op het gebied van circulaire economie en resource management. Het werk van de PULL’s wordt ondersteund door de Geodesign Decision Support Environment, het kernproduct van REPAiR, dat een platform biedt voor discussie over doelstellingen voor transitie van de circulaire economie voor elk van de case study-regio’s, identificatie van stakeholders en gebieden voor ruimtelijke implementatie van eco-innovatieve oplossingen en strategieën. Daarom is het handboek vooral nuttig voor regionale of stedelijke professionals die geïnteresseerd zijn in de overdracht van strategieën en oplossingen op dit specifieke beleidsterrein; het kan echter ook waardevolle methodologische lessen en inzichten bieden voor kennisoverdracht in territoriaal-gericht beleid ter bevordering van duurzame stedelijke en regionale ontwikkeling.

Het doel van dit handboek is om beleidsmakers, evenals andere regionale en stedelijke beoefenaars en beleidsactoren, een toegankelijke stapsgewijze begeleiding en inspiratie te bieden voor interregionale of interstedelijke kennisoverdracht op het gebied van circulaire economie en resource management.

1. Inleiding

Leren van in het buitenland geïmplementeerde beleidsmaatregelen en oplossingen of de uitwisseling van de zogenaamde best practices is een verschijnsel dat veel voorkomt op vrijwel alle gebieden van het overheidsbeleid. In een steeds meer geglobaliseerde en onderling verbonden wereld is het zoeken naar oplossingen voor lokale problemen in het buitenland en het leren van buitenlandse ervaringen door lokale, regionale of nationale overheden om binnenlands beleid te verbeteren, de norm geworden. Beleidsmakers en andere beleidsactoren die op nationaal, regionaal of lokaal niveau actief zijn, proberen routinematig te leren van de succesvolle in het buitenland geïmplementeerde beleidsmaatregelen, strategieën of oplossingen om tekortkomingen in het binnenlandse beleid aan te pakken of inspiratie op te doen voor nieuwe initiatieven. Ondanks deze populariteit, zoals onderstreept in rijke academische literatuur over dit onderwerp (zie bijv. Dolowitz en Marsh, 2000; Rose, 1991) en de verspreiding van databanken van goede praktijken, en programma’s die interregionale of interstedelijke kennisuitwisseling mogelijk maken, is leren van het buitenland een proces vol onzekerheid over de toepasbaarheid van een buitenlandse oplossing in de context van de ontvanger. Dit houdt op zijn beurt het risico in van oplossingen die niet geschikt zijn en dus tot teleurstellende resultaten kunnen leiden. De onzekerheid betreft de overdraagbaarheid van oplossingen in de sterk gedifferentieerde staten, regio’s of steden met verschillende bestuurssystemen, administratieve culturen, kennis die in het dagelijks leven wordt gebruikt, technologische vooruitgang, patronen van betrokkenheid van belanghebbenden en hun belangen, doelstellingen en beleidsfocus, geografische kenmerken, en minder tastbare en sociaal-culturele aspecten. Deze onzekerheid is des te groter in gevallen waarin het overgedragen beleid of oplossingen relatief nieuw, complex en plaatsspecifiek zijn, zoals het geval is voor oplossingen in de circulaire economie , en met name die innovatief zijn en zijn ingebed in de specifieke territoriale strategieën en lokale regio’s van materiaalstromen. Kennisoverdracht blijft echter zeker een waardevolle oefening. In het proces van het bedenken van oplossingen voor complexe problemen die een bepaald territorium aangaan, kan buitenlandse ervaring een nuttige bron van inspiratie, waarschuwende verhalen, ideeën, inzichten of concrete maatregelen zijn, die het spectrum van mogelijkheden en kennispool waarover besluitvormers beschikken, kan verrijken.

Dit handboek biedt regionale en lokale beleidsactoren praktische begeleiding en ideeën over hoe kennisoverdracht plaatsvindt op een manier die helpt om de typische valkuilen van het leren van buitenlandse beste praktijken te voorkomen. Het is gebaseerd op het H2020 REPAiR-project en zijn unieke ervaring met kennisoverdracht tussen zes Europese Peri-Urban Living Labs op het gebied van circulaire economie en resource management. Het is dus zeer nuttig voor regionale of stedelijke beoefenaars die geïnteresseerd zijn in de overdracht van strategieën en oplossingen op dit specifieke beleidsterrein, maar het kan ook waardevolle methodologische lessen en inzichten bieden voor kennisoverdracht in territoriaal gericht beleid ter bevordering van duurzame stedelijke en regionale ontwikkeling.

In de volgende paragrafen worden het doel en de relevantie van dit handboek (1.1), de theoretische onderbouwing (1.2) en achtergrond (1.3) van de methodologie waarop dit handboek is gebaseerd, uitgelegd.

1.1 Doel en relevantie

Het doel van dit handboek is dus om beleidsmakers en andere regionale en stedelijke beoefenaars en beleidsactoren een toegankelijke stapsgewijze begeleiding en inspiratie te bieden voor interregionale of interstedelijke kennisoverdracht op het gebied van circulaire economie en resource management.

Dit handboek is bedoeld om beoefenaars te helpen om verder te gaan dan alleen ‘leren van het buitenland’, door een methode voor te stellen die de opkomst van nieuwe kennis ondersteunt door middel van samenwerkingsrelaties tussen stakeholders uit verschillende regio’s en steden. Met andere woorden, het doel is om aandacht te trekken en de middelen te bieden om verder te gaan dan een eenvoudige omzetting van een praktijk ontwikkeld in ‘plaats A’ naar ‘plaats B’ en samen kennis te ontwikkelen in internationale netwerken van stakeholders, samen te werken als onderdeel van netwerken van levende laboratoria, projectconsortia of andere interregionale of stadsoverschrijdende samenwerkingsprojecten. Het voordeel van een dergelijke gezamenlijk gecreëerde kennis is dat deze gebaseerd is op gedeelde inzichten en dus gemakkelijker overdraagbaar en toepasbaar is in verschillende contexten.

Hoewel de nadruk ligt op kennisoverdracht over circulaire economie, gaat het nut van dit handboek verder dan dit onderwerp. In feite zijn de hier voorgestelde methodologie, de waargenomen belemmeringen, evenals de praktische richtlijnen en tips, allemaal relevant voor het overbrengen van kennis in ander beleid met een territoriale focus, van regionaal ontwikkelingsbeleid, regionaal of stedelijk duurzaamheidsbeleid, of beleid inzake klimaatverandering, naar stedenbouw. Het handboek is ook bijzonder relevant voor stedelijke en regionale beroepsbeoefenaren die betrokken zijn bij internationale onderzoeks-, investerings-, of kennisuitwisselingsprojecten, waarbij consortia van belanghebbenden uit verschillende regio’s en steden samenkomen voor een territoriaal gericht beleid gedurende een tijdsperiode die iteratieve multi- of bilaterale bijeenkomsten mogelijk maakt waarin kennisoverdracht kan worden gefaciliteerd. Voorbeelden van dergelijke projecten zijn met name Interreg- en Urbact- projecten, die uitsluitend bedoeld zijn als interregionale of intercity-kennisuitwisseling, maar ook projecten die worden uitgevoerd als onderdeel van het Horizon Europe- programma of ESPON- financieringssystemen.

1.2 Theoretische onderbouwing

Wat is kennisoverdracht?

Kennisoverdracht is een term die afkomstig is van organisatiestudies, waar het werd gebruikt om te bestuderen hoe kennis ‘reist’ tussen bedrijven en bijdraagt ​​aan innovatieprocessen ( Argote en Ingram, 2000; Argote, Ingram, Levine en Moreland, 2000; Inkpen en Tsang , 2005; Simonin, 1999 ). Met andere woorden, kennisoverdracht gaat over het overbrengen en leren van innovatieve oplossingen via een netwerk van organisaties.

In deze context wordt het begrip voornamelijk toegepast om het genereren en de stroom van kennis (ontwerpen, technische oplossingen, governance-regelingen, technieken en tactieken voor stakeholder-betrokkenheid, beleid) te conceptualiseren en te implementeren die specifiek betrekking hebben op eco-innovatieve oplossingen en strategieën voor de ontwikkeling van een circulaire economie tussen regio’s en steden.

Beleidsoverdracht, lessen-trekken en beleidsvertaling

‘Beleidsoverdracht’ (Dolowitz en Marsh, 1996 , 2000 ; Evans, 2004 ) en ‘ lessen-trekken ‘ ( Rose, 1991 , 1993 , 2004 ), concepten die nauw verwant zijn aan die van kennisoverdracht, leggen de nadruk op het overdrachtsproces zelf en op de inhoud. Dolowitz en Marsh definiëren beleidsoverdracht als ‘kennis over hoe beleid, administratieve arrangementen, instellingen en ideeën in één politieke setting (verleden of heden) worden gebruikt bij de ontwikkeling van beleid, administratieve arrangementen, instellingen en ideeën in een andere politieke setting’ ( Dolowitz en Marsh, 2000 , p.5). De literatuur voor beleidsoverdracht beschouwt de transfereerbaarheid van beleid van de ene context naar de andere als een vrijwillig of dwingend, maar altijd proactief proces, dat voornamelijk plaatsvindt onder politici en staatsbureaucraten, maar ook door beleidsondernemers, waaronder denktanks, kennisinstellingen, experts, pressiegroepen, wereldwijde financiële of zakelijke spelers, of internationale of supranationale organisaties ( Stone, 2000 ). De nadruk ligt dus ook op de organisatie en niet alleen op wie erbij betrokken is, maar ook op waarom.

Valkuilen van kennisoverdracht

Hoewel het veel gebruikt wordt, blijft kennisoverdracht van beleid vanuit het buitenland een proces dat riskant en onzeker is. Dit wordt erkend door Dolowitz en Marsh, die rekening houden met de voorwaarden waaronder beleidsoverdracht kan leiden tot falen van het beleid in het ontvangende land. Dit kan gebeuren in gevallen waarin de overdracht uniform is (‘one size fits all’, zonder aanpassing aan de lokale context), onvolledig (alleen delen van een beleid worden overgedragen), of ongepast (niet geschikt voor de context van de ontvanger vanwege het ontbreken van structurele voorwaarden, kennis of middelen bijvoorbeeld). Evenzo heeft Evans (2009) de mogelijke obstakels voor dit proces geconceptualiseerd. Ten eerste onderscheidde hij ‘cognitieve’ obstakels in de besluitvormingsfase die kunnen voortvloeien uit een beperkte zoektocht naar buitenlandse oplossingen, culturele assimilatie door evenredige probleemherkenning en -definitie, het beperken van de opties voor leren uit het buitenland, of de pure complexiteit die betrokken is bij het proces van overdracht. Ten tweede identificeerde hij ‘omgevings’-obstakels die het overdrachtsproces zelf beïnvloeden. De mogelijke obstakels zijn hier ineffectieve strategieën om steun voor de overdracht te mobiliseren; het ontbreken van robuuste overdrachtsnetwerken; structurele beperkingen in verband met de context van de ontvanger (sociaal-economische, politieke of institutionele); of, ten slotte, de meer prozaïsche technische implementatieproblemen die het gevolg zijn van een gebrek aan middelen of technische capaciteit. Ten derde benadrukte Evans ook de ‘publieke opinie’ als een ander potentieel obstakel voor beleidsoverdracht. Hier kan oppositie tegen overdracht van buitenlands beleid komen van elite-opinies (economisch, politiek, bureaucratisch), de media, of de kiesdistricten (kiezers).

Leren van aansprekende voorbeelden van ‘best practices’ is tegenwoordig gemeengoed en wordt op grote schaal gepromoot door internationale actoren, van internationale organisaties zoals de Europese Unie, de Word Bank of de Verenigde Naties tot transnationale netwerken van steden. Dit gemeenschappelijke facet van kennisoverdracht is echter ook niet zonder risico ( Stead, 2012 ). Hoewel Rose zelf erkende dat het trekken van lessen uit het buitenland met een zekere voorzichtigheid moet worden gedaan, gelet op de geschiktheid van buitenlandse oplossingen voor de context van de ontvanger ( 1991 ), is er veel minder erkenning van de problemen in verband met de verspreiding van beste praktijken, en veel minder onderzoek naar slechte en mislukte overdracht van lessen; de nadruk ligt vooral op ‘succesverhalen’ ( Stone, 2012 ; Stead, 2012 ). Gebrek aan kennis over hoe dergelijke best practices zijn ontstaan, wat de andere opties waren die werden overwogen, wat het proces was dat hiertoe leidde, en wat de mogelijke mislukkingen of u-bochten daarin waren, creëert een risico van verkeerd geïnformeerde overdracht en uiteindelijk het falen van de gekozen oplossingen ( Stead, 2012 ). Sommige beleidsmaatregelen zijn zo diep ingebed in de specifieke nationale wettelijke, politieke, educatieve of sociale systemen dat ze niet elders kunnen worden overgedragen ( Stone, 2012 ).

Beleidsvertaling en mobiliteit in netwerkinstellingen

Als reactie op deze beperkingen en voorwaarden met betrekking tot kennisoverdracht, kijken wetenschappers met een meer kritische blik, en construeert men nieuwe theoretische lenzen om het leerproces vanuit het buitenland te bestuderen en te begeleiden. Het begrip ‘beleidsvertaling’ werd bijvoorbeeld naar voren gebracht ( Stone, 2012 ) als een ‘stap voorbij het beschouwen van kennisoverdracht als een vorm van technologieoverdracht of verspreiding, al was het maar door de implicatie van daarmee geassociërde mechanistische veronderstellingen en lineaire modellen van A naar B ‘( Freeman, 2009 , p. 429). In het proces van vertaling van een buitenlandse praktijk naar de lokale ‘taal’ vinden hybridisatie- en leerprocessen plaats. Dit kan op zijn beurt leiden tot het ontstaan ​​van nieuwe beleidsbetekenissen en een significante afwijking van de ‘oorspronkelijke’ geïmporteerde praktijk. De mogelijke verdienste van een dergelijk vertaalproces is dat het kan resulteren in ‘een meer samenhangende overdracht van ideeën, beleid en praktijken’ ( Stone, 2012 , p. 488).

Onderzoek heeft onderstreept dat samenwerking, open communicatie en vertrouwen tussen de betrokken actoren cruciale factoren zijn die een effectieve kennisoverdracht ondersteunen ( Bellini et al., 2016 ). Het is dus belangrijk om netwerkinstellingen te creëren waarin samenwerkingsrelaties, gebaseerd op vertrouwen, kunnen floreren en kennisoverdracht kunnen ondersteunen (bijv. Inkpen en Tsang, 2005 ). In dergelijke omgevingen kunnen de informele relaties tussen de organisaties voor kennisoverdracht belangrijker zijn dan formele interactiekanalen, communicatie en structuren. Dit is met name het geval in situaties waarin er belangrijke culturele verschillen tussen de actoren zijn, welke kunnen worden verduidelijkt in informele instellingen ( Ado, Su en Wanjiru, 2017 ), waardoor een goed geïnformeerd proces van vertaling en aanpassing van buitenlandse praktijken naar de contextuele omgeveing van de ontvanger mogelijk is.

Beleidsoverdrachtsnetwerken bestaande uit een grote verscheidenheid aan actoren, in tegenstelling tot gesloten bureaucratische netwerken, kunnen ook ‘zachte’ aspecten van overdracht faciliteren ( Evans en Davies, 1999 ; Stone, 2000 , 2004 ). Zachte vormen van overdracht impliceren de verspreiding van normen en ideeën, concepten en attitudes, die een belangrijke rol spelen bij het vormen van het gedrag van actoren en het traject van beleidsverandering, terwijl ruimte wordt gelaten voor aanpassing van de inhoud van de overdracht aan de lokale specificiteiten en behoeften .

Ten slotte merken geografen die geïnteresseerd zijn in dit onderwerp op dat er ‘internationale relationele mobiliteiten’ plaatsvinden in internationale netwerken waardoor beleidsmaatregelen ontstaan ​​en verspreiden, maar ook dat deze netwerken niet in een vacuüm zweven, maar eerder verankerd zijn in specifieke omgevingen. In feite bieden deze ‘sociaal-ruimtelijke knooppunten binnen mondiale circuits van beleidskennis’ ( McCann, 2011 , p. 111) omgevingen waarin beleidskennis wordt geproduceerd, gewijzigd en opnieuw geïnterpreteerd terwijl deze globaal verspreid worden. Deze omgevingen zijn vaak steden, maar ook de minder tastbare omgevingen van beleidsreizen, co-aanwezigheid en leren, zoals de omgevingen van onderzoeksreizen en studiebezoeken of conferenties en seminars waar beleidsactoren elkaar ontmoeten en uitwisselen ( McCann, 2011 , p 118).

Belangrijkste bevindingen uit de literatuur

Samenvattend geeft het bovenstaande korte overzicht van de literatuur en theorieën dit handboek vorm door het te distilleren in een reeks leidende principes voor kennisoverdracht. Succesvolle kennisoverdracht wordt in feite vergemakkelijkt door:

1. Het ontwikkelen van een diepgaand begrip van de context van zowel ‘zender’ als ‘ontvanger’, en gaat verder dan het oppervlakkig leren van ‘goede praktijken’ of ‘succesverhalen’;
2. Het aandacht besteden aan welk aspect van een oplossing wordt overgedragen en hoe deze lokaal kan worden ‘vertaald’;
3. Het operationaliseren van overdrachtsactiviteiten in een iteratieve netwerkomgeving, met mogelijkheden voor persoonlijke interactie en ervaring uit de eerste hand van de context van de ‘zender’;
4. Een gezamenlijke reflectie met actoren uit de context van ‘zender’ en ‘ontvanger’ over:

• De ‘hoe’-vraag: algemene belemmeringen identificeren; kritische contextuele verschillen; en kanalen om de overdraagbaarheid van eco-innovatieve oplossingen (in het geval van REPAiR) te waarborgen;
• De ‘ wat’-vraag: begrip van een oplossing in zijn context en identificeren welke aspecten ervan universeel zijn en welke plaats-specifiek;
• De ‘wie’-vraag: betrekken van onderzoek en belanghebbenden uit de ‘zender’ en ontvangende regio’s / steden in een dialoog, om een beter begrip te krijgen van hoe oplossingen ontstaan, en co-creatie van kennis bewerkstelligen en strategische vertaling bevorderen tijdens het overdrachtsproces.

2. Een co-creatieve methodiek voor kennisoverdracht

De methodiek voor kennisoverdracht waarop dit handboek is gebaseerd, is bedacht ten behoeve van het REPAiR-project, zij het met de ambitie om begeleiding te bieden buiten dit project. Het is daarom de moeite waard om kort de focus van REPAiR te introduceren (een meer gedetailleerde inleiding tot het project vindt u hier ). Het project kijkt naar resource management en circulaire economie door een territoriale lens. Het richt zich op hoe het ontwerp van fysieke structuren (gebouwen, infrastructuren, steden, enz.) En hun sociale en stedelijke metabolismen, waaronder gezondheid, economie, welzijn en geluk, worden beïnvloed door materiaalstromen en hun milieueffecten. Het project beoogt materiaalstroomanalyses en levenscyclusanalyses te integreren in ruimtelijke modellen en planningsbeleid. Bovendien concentreerde het zich op de ontwikkeling van eco-innovatieve oplossingen en ruimtelijke strategieën ter bevordering van de circulaire economie in nauwe samenwerking met belanghebbenden in zes Europese regio’s . Dit zijn die oplossingen en strategieën die het voorwerp waren van interregionale kennisoverdracht in REPAiR.

Het belangrijkste platform voor kennisoverdracht is het netwerk van Living Laboratories (LL’s), gelegen in de zes genoemde regio’s. Dit maakt het mogelijk om te observeren hoe eco-innovatieve ideeën samen worden gecreëerd en vervolgens reizen tussen verschillende actoren en plaatsen met verschillende (disciplinaire en sociaal-culturele) achtergronden en ten slotte, hoe ze verder worden besproken met lokale belanghebbenden om ze aan te passen, te transformeren ze geheel of gedeeltelijk om het in een andere regionale setting te laten werken.

Het netwerk van PULL’s is een set fysieke en virtuele omgevingen, waarin publiek-private samenwerking met een iteratieve (co-creatie) methode experimenteert om innovaties ( Eco-innovatieve oplossingen / EIS’s ) te ontwikkelen met behulp van een open-source geodesign beslissingsondersteuning omgevingssoftware (GDSE) en reageren op de case-specifieke uitdagingen. Het proces omvat ook de betrokkenheid van eindgebruikers. REPAiR implementeert LL’s in zes Europese Peri-stedelijke gebieden: de Peri-Urban Living Labs (PULL’s) (zie meer details over PULL’s in D5.1 van REPAiR-project ).

Tijdens PULL-workshops werden zogenaamde “kennisoverdrachtsevenementen” georganiseerd als een aparte workshop gewijd aan discussie over de overdraagbaarheid van eco-innovatieve oplossingen die in andere case study-gebieden werden uitgewerkt.

( Eco-innovatie verwijst naar alle vormen van innovatie – technologische en niet-technologische – die zakelijke kansen creëren en het milieu ten goede komen door de impact op het milieu te voorkomen of te verminderen , of door het gebruik van hulpbronnen te optimaliseren … Anders dan producten , als we spreken over services , ze kunnen niet worden gezien, geproefd, aangeraakt of geroken; een service kan een activiteit, een voorstelling of een object zijn; deze kan worden opgenomen in een product ( D5.1 van REPAiR-project ).

2.2 Methodologische stappen

Stap 1 – Vertrouwd raken met de context van de zender

Op basis van de wetenschappelijke literatuur en onze onderzoekservaring zijn er verschillende soorten obstakels die de overdracht van EIS’s van de ene plaats naar de andere belemmeren. Deze kunnen de overdracht op verschillende manieren belemmeren. Voor de voorbereiding (en voor het begrijpen van de rol van obstakels bij EIS-overdracht) hebben we de meest cruciale belemmeringen in de volgende tabel samengevat.

 

 

 

 

Tabel 2. Belemmeringen voor kennisoverdracht.

Belemmering	Hoe het de overdraagbaarheid van EIS belemmert – (voorbeelden)
Taal	De meeste EIS’s zijn in het Engels. Zonder een goede kennis van de taal, is het moeilijk te begrijpen wat je moet overdragen.
Achtergrond discipline	Moeilijke communicatie tussen actoren die de overdracht doen, met een uiteenlopende achtergrond in sociale wetenschappen, engineering of ontwerp.
Geografie (van metabole stromen)	Het verschil in geografische omstandigheden beïnvloedt de metabole stromen en de toepasbaarheid van oplossingen (bijv. een dicht waterwegennetwerk op een plaats, een bergachtige omgeving op een andere plaats, vraagt verschillende oplossingen voor afvalinzameling)
Socio-cultureel	Verschillende gevoeligheid inzake afvalbeheer, milieubewustzijn en andere socio-culturele eigenheden kunnen ertoe leiden dat stakeholders in een regio niet ontvankelijk zijn voor bepaalde oplossingen, en er behoefte is aan meer promotie.
Socio-economische verschillen	Een hoger niveau van economische ontwikkeling hangt meestal samen met een meer uitgesproken milieubewustzijn. Pragmatisch, zijn meer welvarende regio’s in staat om meer middelen te wijden aan innovatie in circulariteit. Anderzijds moeten armere regio’s het hoofd bieden aan andere uitdagingen (bijvoorbeeld afvalverbranding, in plaats van gescheiden inzameling).
Andere socio-politieke fenomenen	Openbaar verzet tegen de overdracht van een buitenlands beleid kan de overdracht blokkeren (bijvoorbeeld in een eurosceptische regio is het moeilijker om een ​​EU-richtlijn uit te voeren).
Legale aspecten	Een discrepantie in wetgeving tussen de twee contexten kan de implementatie van een geïmporteerde oplossing verhinderen.
Bestuur en besluitvorming	Uiteenlopende bestuursregelingen kunnen de implementatie van een geïmporteerde oplossing ondermijnen (bijv. buitensporige centralisatie laat lokale beslissingen niet toe, bijvoorbeeld bij het lokaal verkopen van gescheiden ingezameld plastiek, in het geval de handel in secundaire grondstoffen is gecentraliseerd).
Technologische aspecten	Wanneer de ontvangende regio zich in een lager stadium van ontwikkeling van circulaire technologieën bevindt, wordt de overdracht belemmerd.

 

De volgende video geeft meer uitleg over de rol van de belemmeringen:

Als eerste stap is het essentieel om vertrouwd te raken met de zendregio / praktijkstudie-regio. Om dit te doen, werd in het REPAiR-project een zeer gedetailleerd document opgemaakt over CE-gerelateerde processen in de praktijkstudie-regio’s (zie meer details in de D3.3 , 3.5 , 3.6 , 3.7 procesmodellen van het REPAiR-project).

Als je geen ​​gedetailleerde beschrijving van een bepaalde regio vindt, kan je – bij deze eerste stap – de volgende vragen stellen om vertrouwd te raken met het gegeven gebied:

1) In welke taal is de EIS geschreven? Begrijpen de stakeholders deze taal?

2) Welke expertise is nodig om de praktijk van de zender te begrijpen? Beschikken je stakeholders over deze kennis?

3) Overeenkomsten in geografie.

1. a) Zijn de volgende aspecten vergelijkbaar ?: 1. Relief; 2. oppervlaktewateren; (fysische morfologie, hydrografie.) Het is gemakkelijk om Google Maps of Google Earth voor dat doel te gebruiken.
2. b) Waar en welke zijn de belangrijkste / meest uitdagende ‘wastescapes‘ in de zend en de ontvangende regio. (Vraag deze informatie na bij de stakeholders van de zendregio; controleer het fysisch plan, stadsontwikkelingsplan of de ontwikkelingsstrategie van de zendregio)
3. c) Wat zijn de belangrijkste eigenschappen van de gebouwde omgeving in de zendregio? (Controleer het fysische plan van de regio / stad en / of Google Map )
4. d) Hoe is het landgebruik in de zendregio? Je kan de online CORINE-webmapservice van de EU gebruiken .

(Je kan ook controleren of de zendregio al dan niet een grondige verandering in landgebruik ondergaat, op basis van de hoge-resolutiekaarten van dit artikel ).

4) Wat is het niveau van gevoeligheid voor afvalbeheer in de zendregio?

Controleer de relevante gegevens van deze Eurobarometer-enquête :

(Opmerking: er is een meer complexe index gemaakt in het REPAiR-project op basis van de database van deze enquête (zie in D3.8, zie ook de details). Als je de mogelijkheid hebt, kan je dezelfde index en visualisatie maken voor jouw regio.

5) Onthul de socio-economische aspecten van de zendregio.

(Opmerking: Hiervoor kan de beste informatie worden verkregen uit lokale ontwikkelingsplannen die basisgegevens bevatten. Je kan ook de nationale bureaus voor statistiek van de zendregio raadplegen.)

Je vindt de meest uitgebreide gegevens op de EU Eurostat- website.

De volgende gegevens kunnen nuttig zijn: bevolking, demografie, economie, wetenschap en technologie, milieu en energie, arbeid, armoede. Bovendien kan je hier verdere relevante informatie bekijken.

6) Niveau van de technologie en innovatie.

Verschillende landen en regio’s bevinden zich in verschillende fasen van technologie en innovatie. Dit hangt deels af van de economische prestaties van een regio en deels van de technologische tradities (in Nederland is het bijvoorbeeld een speciale technologische traditie om MSW (vast stedelijk afval) te verbranden voor het opwekken van elektriciteit , terwijl in de regio Pécs (Hongarije) brandbaar afval RDF (van afval afkomstige brandstof) of SRF (vaste teruggewonnen brandstof) wordt gecreëerd voor cementfabrieken voor bijstookdoeleinden.

Een andere indicatie over het niveau van innovatie wordt hier in kaart gebracht. Met deze database kan je de verschillende NUTS2-regio’s vergelijken en de temporele trends bekijken.

7) De kwaliteit van de overheid in de zend- en ontvangende regio’s.

Hier kun je 4 aspecten van bestuur vergelijken tussen de twee regio’s waarmee je te maken hebt bij de EIS-overdracht.

Als u eenmaal vertrouwd bent met de zendregio, maak dan notities en evalueer hoe vergelijkbaar je regio is met de zendregio, waarbij je de bovenstaande aspecten opnieuw bekijkt.

 

Stap 2 – Voorbereiding van het evenement voor kennisoverdracht

Allereerst wordt aanbevolen dat het evenement voor kennisoverdracht deel uitmaakt van een Living Laboratory (zoals in het REPAiR-project), of een ander samenwerkingsnetwerk (een goed voorbeeld zijn de workshop-activiteiten die stakeholders en projectpartners samenbrengen in Interreg of Urbact-projecten). Een dergelijke opzet moet het mogelijk maken om een ​​reeks participatieve workshops te houden. Het stelt deelnemers in staat om de uitdagingen en doelstellingen van hun eigen praktijksstudie-gebied te leren kennen (bijvoorbeeld hoe worden beslissingen genomen; wat is de belangrijkste geval-specifieke wetgeving; waar zijn de hotspots van de uitdagingen enz.).

De voorbereidende deelstappen zijn dezelfde als voor de organisatie van de Living Labs. Daarom geven we hier alleen deze substappen aan, en verwijzen we naar het Handboek voor het organiseren van (PU)LL’s (ontwikkeld als onderdeel van het REPAiR-project).

 

1. Bepaal de locatie (meer details hier )

 

2. Definieer de interne rol van organisatoren

Overweeg bovendien:

– het uitnodigen van een persoon uit de zendregio van de EIS (die de EIS kan voorstellen en de vragen van de lokale stakeholders kan beantwoorden);

– het uitnodigen van een tolk (en) die kan vertalen tussen de ‘zender’ en ‘ontvanger’, wanneer de twee partijen elkaars taal niet spreken.

3. Betrek de stakeholders

 

Dit document biedt enkele nuttige tips voor het betrekken van de stakeholders.

4. Nodig stakeholders uit voor het kennisoverdrachtevenement (KT-evenement) en geef kort aan waar het over gaat.

Als je eenmaal de lijst met mogelijke deelnemers hebt, en er zijn er meer dan vijf, splits ze dan op in groepen. Maak gemengde groepen op basis van je betrokkenheid en voorafgaande kennis over de stakeholders. Zorg er voor dat elke groep de grootst mogelijke variabelen van de stakeholders bevat wat betreft hun achtergronddiscipline en expertise.

Stap 3 – Vooraf selecteren van oplossingen voor overdracht

 

Nadat je kennis hebt gemaakt met de omstandigheden van zowel de zender als de ontvanger, kan je een idee vormen welke oplossingen nuttig kunnen zijn voor de ontvangende besluitvormers. Dit is cruciaal, omdat:

• het ervoor zorgt dat een EIS wordt geselecteerd die het best bij het niveau van technologie en innovatie van de ontvanger past;
• het gemakkelijker is om een ​​oplossing te kiezen om aan te passen uit een vooraf geselecteerde lijst, omdat tegenwoordig tientallen beschikbare oplossingen ( hier en vele andere sites op internet) beschikbaar zijn en het doornemen ervan tijdrovend is. Dit is contraproductief (verlies van focus) voor belanghebbenden en besluitvormers.

Hoe oplossingen voor overdracht vooraf selecteren ?

Het kan de moeite lonen een tabel op te stellen voor het vooraf selecteren van oplossingen. Deze bevat een korte beschrijving en basisinformatie over de over te dragen oplossingen. Het kan de deelnemers aan het overdrachtevent helpen om snel de lijst met beschikbare oplossingen te scannen. De onderstaande figuur toont als voorbeeld een fragment uit een dergelijke tabel.

Afhankelijk van de beschikbare tijd (neemt niet meer dan 2 uur per sessie), kies je maximaal 4 EIS voor de workshop. Minder is beter, dit geeft je tijd om dieper in te gaan op de aanpassing van de oplossing (en).

Na de voorselectie van de oplossing (en), bereid je een zogenaamd Kennisoverdracht-blad (KT-blad) voor. Dit blad helpt:

• de stakeholders om de hoofdlijnen van de voorgestelde EIS te herinneren en de vragen over de aanpasbaarheid van de gegeven oplossing te doorlopen;
• om verder te gaan naar stap 5.

Het blad kan opnieuw worden ontworpen om aan de behoeften van je project of context te voldoen. Maar het is essentieel dat het ruimte biedt om de eigenschappen van de oplossing, de stromen en de betrokken stakeholders uit te werken, en voor het presenteren van visueel materiaal waarbij de oplossing wordt uitgelegd en in context geplaatst. Deze basisbeschrijving op het blad biedt vervolgens ondersteuning voor de discussie tussen de stakeholders van zend- en ontvang-regio tijdens een kennisoverdrachtevent. Dit wordt vergemakkelijkt door de vragen die de discussie richting geven over: overdraagbaarheid van de oplossing; mogelijke locatie voor hun implementatie in de ontvang-regio; belemmeringen voor overdracht en vereiste aanpassingen; en stakeholders die betrokken moeten worden bij de implementatie van de overgedragen oplossing.

Stap 4 – Kennisoverdrachtevenement

Eenmaal hier aangekomen, heb je stakeholder uitgenodigd en niet meer dan vier EIS’s voor de discussie gekozen.

[Het is altijd een discussie hoeveel EIS’s nuttig kunnen zijn. Enerzijds krijgen stakeholders graag zoveel mogelijk nieuwe oplossingen. Anderzijds is er een beperking om een ​​groot aantal oplossingen in één sessie diepgaand te bespreken, vooral als er vergelijkbare aspecten in de oplossingen voorkomen die tot verveling kunnen leiden. Onze ervaring is dat vier, zorgvuldig geselecteerde oplossingen voldoende zijn voor een succesvol kennisoverdrachtevenement tijdens een workshop sessie en/of Living Laboratory]

Als er veel deelnemers aanwezig zijn op de workshop, raden wij aan om twee of meer werkgroepen te vormen. Hoe meer werkgroepen er zijn, hoe meer aspecten in aanmerking worden genomen voor een meer succesvolle aanpassing.

Wij raden aan dat een werkgroep uit niet meer dan drie of vier stakeholders bestaat , plus een coördinator (die ook aantekeningen maakt, tenzij er een extra verslagnemer is), de zender van de EIS – die de EIS adequaat kan voorstellen en de vragen kan beantwoorden tijdens de workshop en de vertaler(s), in geval dat de ‘zender’ en de ‘ontvanger’ elkaars taal niet spreken.

[Tip: Het loont de moeite om de stakeholders ruim voor het evenement op te splitsen. Aan het einde van het inleidende deel van het evenement licht je toe wie tot welke groep behoort. Zo zorg je ervoor dat elke groep een verscheidenheid aan experts met verschillende disciplinaire achtergronden heeft.]

Bij het begin van het het groepswerk, en na een korte inleiding, vraagt ​​de coördinator de deelnemer van de zendregion de EIS kort voor te stellen.

[ Tip: Het gebruik van een digitale diavoorstelling en verschillende afbeeldingen kan de lokale / ontvangende stakeholders helpen de EIS beter te begrijpen.

Na de voorstelling leidt de coördinator de discussie in over de aanpasbaarheid van de EIS. Dit gebeurt eenvoudig door de stakeholders het zogenaamde “Kennisoverdracht-blad” te geven en de vragen te laten invullen.

[Tip: Om het gesprek op te warmen, kan de coördinator koffie en thee verstrekken ; hij / zij kan de zender van het EIS vragen wat meer uitleg te geven en / of de stakeholders een voor een bevragen over de aanpasbaarheid van de EIS. (eerste vraag)].

Voor een meer productieve sessie (en voor het succes van de volgende stap) kan de coördinator een van de stakeholders bij aanvang vragen de antwoorden te noteren en het KT-blad in te vullen (zoals weergegeven in de onderstaande figuur).

Reken ongeveer 25 tot 30 minuten voor één EIS, start dan de bespreking over de volgende EIS. Om de focus te behouden en vermoeidheid onder de deelnemers te voorkomen, stellen wij voor tijdens het KT-evenement niet meer dan vier EIS’s te bespreken.

Wanneer de groep klaar is, vatten de groepscoördinatoren in een paar minuten de belangrijkste bevindingen van de groepen samen. Dat helpt om de verschillen tussen de groepen te duiden en te zien. Dit kan licht werpen op aanvullende aspecten voor de aanpassing van de nodige oplossingen.

[Tip: zorg ervoor dat je tijdens de sessie notities maakt. Indien mogelijk, maak dan ook een video-opname]

Stap 5 – Lessen trekken uit het evenement en de verdere ontwikkeling van de overgedragen oplossingen

De meest cruciale volgende stap is de samenvatting van wat je hebt geleerd en de overdracht hiervan naar je eigen praktijk context. Om dit te doen, raadpleeg je je materiaal en aantekeningen opnieuw . Voor het verder ontwikkelen van de oplossing:

1. Verzamel je de belemmeringen uit de verschillende werkgroepen. Groepeer je de belemmeringen, bij voorkeur overeenkomstig de “categorie van indeling” in het KT-blad (met andere woorden, gebaseerd op het veel gebruikte PESTEL- model dat verwijst naar politieke, economische, sociale, technische, ecologische en juridische factoren die een bepaald proces beïnvloeden).
2. Beoordeel de mate van overdraagbaarheid van oplossingen (maak ook een rangorde);
3. Onderzoek hoe de oplossingen veranderden tijdens hun ‘reis’ . Geef aan wat moet worden gewijzigd en hoe;
4. Lijst op welke actoren betrokken moeten worden. Importeer de lijst uit het KT-blad en voeg indien nodig nieuwe actoren toe;
5. Als er vragen zijn over de aanpasbaarheid, aarzel dan niet om dit verder individueel te bespreken met de stakeholders en deskundigen.

Maak daarna de verder ontwikkelde documentatie over de overdraagbare EIS, gelijkaardig aan de originele EIS, op. Zorg ervoor dat de volgende pijlers aan bod komen:

• het huidige proces;
• het voorgestelde proces;
• het evaluatiemodel (waar je de impact van de veranderingen op het milieu, de maatschappij en de economie kunt evalueren);
• mogelijke locaties binnen het praktijkstudie-gebied.

Als je externe bronnen voor je oplossingen gebruikt, moeten deze volledige verwijzingen naar deze bronnen bevatten, in voetnoten of als afzonderlijk deel met referenties in het document ( een voorbeeld vind je hier ).

Stap 6 – Pleiten voor kennisoverdracht

Om tot een echte aanpassing van een oplossing te komen, moeten de actoren (die betrokken moeten zijn) en besluitvormer(s) overtuigd worden om te beslissen om de oplossing aan te passen. In het ideale scenario nemen voldoende besluitvormers deel aan het Living Lab Omdat dit meestal niet het geval is, moet je hen informeren en overtuigen zodat de aanpassing kan werken.

Maak hiervoor een samenvatting van de bovenstaande bevindingen, inclusief figuren en afbeeldingen uit de oorspronkelijke EIS. Besluitvormers zijn meestal drukbezette mensen, terwijl de EIS’s vaak complex zijn. Maar toch moet je alle nodige informatie aan hen overdragen. Daarom moet je samenvatting kort, leesbaar en nauwkeurig zijn . Net als een beleidsaanbeveling .

 

3. Voorbeeld van kennisoverdracht op basis van de methodologie

De volgende video biedt enkele tips voor het geschikt maken van een oplossing voor de ontvang-regio context.

Laten we, nadat we de methodologie hebben gepresenteerd, een voorbeeld bekijken van hoe het werd toegepast. We gebruiken hier het voorbeeld van kennisoverdracht tussen twee PULL’s als onderdeel van het REPAiR-project, gelegen in de Metropoolregio Amsterdam en in de Metropoolregio Napels.

3.1 Kennisoverdracht tussen Peri-Urban Living Labs in Napels en Amsterdam

Beide PULL’s waren gericht op het onderzoeken van materiaalstromen en de ruimtelijke omstandigheden om eco-innovatieve oplossingen te ontwikkelen om de circulaire economie in elk van de regio’s te bevorderen. In het bijzonder werd speciale aandacht besteed aan de transformatie van de ruimtelijke structuren waarvoor de oplossingen werden ontwikkeld, waaronder de regeneratie van de zogenaamde wastescapes , die onderbenutte, verlaten, vaak vervuilde, verspilde landschappen, zoals brownfields of infrastructuurbufferzones ( zie Amenta & van Timmeren, 2018 ). De oplossingen betreffen zowel de stromen bouw- en sloopafval (C&DW) als de stromen organisch afval.

Evenementen voor kennisoverdracht werden eerst in Amsterdam gehouden en vervolgens een paar maanden later in Napels. Voor elk van hen werden stakeholders uit de andere regio uitgenodigd om deel te nemen en brachten ze een selectie van EIS’s uit hun regio mee. Deze selectie was gebaseerd op een eerdere keuze van de meest geschikte oplossingen voor overdracht uit bredere catalogi met oplossingen die zijn uitgewerkt in Amsterdam en Napels . De voorselectie gebeurde door stakeholders uit elk van de regio’s voorafgaand aan de kennisoverdrachtsevenementen, waardoor de stakeholders uit de zend-regio’s tijd over hadden om samenvattingen van de gekozen oplossingen voor te bereiden.

 

Om dit verslag beknopt te houden, concentreren we ons op slechts één voorbeeld voor transformatie van wastescapes: “RECALL: REmediation by Cultivating Areas in Living Landscapes “ (voor een meer gedetailleerd verslag van het kennisoverdrachtsproces tussen Amsterdam en Napels PULL’s zie dit document ). De oplossing was gericht op biogebaseerde sanering van vervuilde grond in post-industrieel land om eventueel hergebruik mogelijk te maken. Dit gebeurt met hennep en andere lokale gewassen. De oorspronkelijke oplossing was bedoeld om het enorme probleem van vervuild land in de regio Napels aan te pakken , vaak als gevolg van illegaal dumpen van gevaarlijk afval. De oplossing bouwt voort op de lokale tradities van de productie met hennepvezels (zoals stof, touw) en de hoge capaciteit van dit gewas om verontreinigende zware metalen in een relatief korte periode uit de bodem te verwijderen. De oplossing kan vervuilde wastescapes terugbrengen naar het ‘productieve’ leven en tegelijkertijd kansen bieden voor het revitaliseren van een traditionele lokale industrie.

In dit voorbeeld behandelen we drie thema’s: (1) belemmeringen voor overdracht; (2) de mate van overdraagbaarheid; en (3) aanpassingen die nodig zijn om de oplossing in de regio Amsterdam te laten werken.

Belemmeringen

De deelnemers aan het kennisoverdrachtsevenement in Amsterdam gaven aan dat de belangrijkste belemmeringen geografisch en socio-economisch waren. Zij relateerden dit vooral met de schaarste van land in de regio Amsterdam en de stijgende vraag naar land voor residentiële en commerciële ontwikkelingsprojecten. Hoewel de regio Amsterdam niet geconfronteerd wordt met een vergelijkbare noodsituatie inzake afval en omvang van bodemverontreiniging als Napels, heeft het een aanzienlijke hoeveelheid vervuilde wastescapes, vooral in het gebied van de haven van Amsterdam. Daardoor is de overdracht van deze oplossing interessant. Echter, zowel het tekort als de grote vraag naar grond voor ontwikkeling maken bio-remediatie van grond met hennep of andere gewassen een minder haalbare optie voor Amsterdam, tenzij de oplossing verbonden zou zijn met andere metabole stromen (bijvoorbeeld bouw- en sloopmaterialen), waardoor de aantrekkingskracht van de oplossing groter wordt in de ogen van de stakeholders. Woningontwikkeling of uitbreiding van Schiphol is zelfs zo’n brandende kwestie dat in plaats van langdurige op hennep gebaseerde sanering, planners en/of ontwikkelaars de voorkeur geven aan de (economisch meer haalbare) optie van het gewoonweg verwijderen van de laag vervuild land en dit elders te dumpen.

Overdraagbaarheid

Dat gezegd, zagen de betrokken stakeholders deze toepassing over het algemeen als zeer overdraagbaar, gegeven de bodemsaneringsbehoeften op het gebied van stadsuitbreiding voor Amsterdam. Ook tradities in het productieproces met hennepvezels zijn aanwezig in Amsterdam en kunnen worden aangeboord, terwijl de genoemde barrières overwonnen werden met aanpassingen om de oplossing te verbinden met de stroom van bouwmaterialen. Deze verbinding met de bouw- en sloopafvalstroom kan de aantrekkelijkheid van deze oplossing aanzienlijk vergroten door deze te laten aansluiten bij de groeiende circulaire bouwsector in de regio Amsterdam.

Aanpassingen

Gezien de bovengenoemde belemmeringen en synergieën met betrekking tot bouw- en sloopafvalstromen, werd de oplossing aanzienlijk aangepast aan de context van Amsterdam. Daarom verschilde de overgedragen oplossing aanzienlijk van de oorspronkelijke. De volgende aanpassingen werden voorgesteld:

1. Uitbreiding van de focus van de metabole stromen tot de productie van op hennep gebaseerde bouwmaterialen (zoals hempcrete of myceliumblokken ). Deze aanpassing weerspiegelde het grote belang van de stroom van bouw- en sloopafval in de regio Amsterdam, evenals de groeiende vraag naar (circulaire) bouwmaterialen in de nasleep van de hoogconjunctuur en de voortdurende uitbreiding van het stedelijk gebied van Amsterdam.
2. Verbreding van de aanpak voor bodemsanering, afhankelijk van de vraag naar grond in een bepaald gebied. Experts stelden voor dat in gebieden met een hoge vraag naar land waar de ontwikkeling imminent is, de vervuilde bodemlaag afgeschraapt zou kunnen worden en naar een afvalberg getransporteerd kan worden waar geen ontwikkeling op handen is. Daardoor is natuurgebaseerde sanering mogelijk en wordt het land voorbereid op latere ontwikkeling.
3. Aanpassing van de selectie van gewassen voor sanering aan het type vervuiling in een bepaald gebied.
4. Uitbreiding van het scala van betrokken stakeholders tot producenten van bouwmaterialen, bouwers en ontwikkelaars, evenals grondbanken (organisaties die zich bezighouden met de beoordeling en classificatie van partijen land op basis van milieukwaliteit en met de logistiek van bodemstromen van en naar bodem depots).
5. Waar mogelijk hennepgebaseerde bodemsanering combineren met recreatieactiviteiten of productie van zonne-energie, wat de aantrekkingskracht van de oplossing verder zou kunnen vergroten en de steun van stakeholders bij hernieuwbare energie zou kunnen aantrekken.

4. Tips voor succesvolle kennisoverdracht

Voortbouwend op de bovengenoemde methodiek, ervaring met kennisoverdracht tussen zes Europese regio’s in het REPAiR-project en advies van de stakeholders in de circulaire economie die aan dit project deelnemen, kunnen we tien praktische tips voor een succesvolle kennisoverdracht geven :

1. Doe je best om de context van de zender te begrijpen;
2. Zorg ervoor dat je de taal spreekt van de plaats van herkomst van de oplossing (of zorg ervoor dat je een tolk bij je hebt);
3. Bezoek de sites waar de oplossingen vandaan komen;
4. Hou persoonlijke gesprekken met de ontwerpers van de oplossingen. Zij kunnen het beste uitleggen hoe de oplossing werkt en wat nodig is om deze te realiseren;
5. Ga er niet van uit dat je gewoonweg een oplossing van elders kunt nemen en deze thuis kunt toepassen – aanpassing is een must;
6. Er is (bijna) altijd iets dat je kunt leren van een buitenlandse oplossing, zelfs al is het enkel inspiratie die ideeën oproept voor de ontwikkeling van eigen oplossingen;
7. Overdracht werkt het beste in netwerken en via langetermijnrelaties tussen de stakeholders van de zender en de ontvanger waar kennis wordt gedeeld en samen gecreëerd;
8. Zorg ervoor dat je de juiste expertise rond de tafel hebt bij het bespreken van kennisoverdracht;
9. Sta open voor nieuwe ideeën van praktijkbeoefenaars uit andere regio’s en bereid je voor dat jouw ‘manier van doen’ kan worden uitgedaagd;
10. Ga er niet vanuit dat, aangezien jouw regio achterop hinkt in de transitie naar een circulaire economie, je niet kunt leren van de leidende regio’s – ‘leapfrogging’ van verbeteringen in het afvalbeheersysteem naar meer circulaire processen is een haalbare optie, zo niet een noodzaak .

Pas ze toe en laat ons weten of ze voor jouw werken.

Als een lijst met tien tips niet genoeg is of als je er enkele uit de eerste hand wilt horen, biedt deze video verder advies en inspiratie van de REPAiR stakeholders in de circulaire economie:

5. Catalogus van eco-innovatieve oplossingen voor het bevorderen van circulaire economie in steden en regio’s

Volg deze link Eco-innovatieve oplossingen geeft je een vertrekpunt om deze ideeën naar je regio over te brengen. Deze oplossingen zijn uitgewerkt als onderdeel van het REPAiR-onderzoeksproject en zijn gebaseerd op literatuuronderzoek, studentenwerk en workshops van Peri-Urban Living Laboratories van het REPAiR-project (dwz PULL-workshops). Je kan ze gebruiken onder de voorwaarden van Creative Commons .

6. Referenties

Ado, A., Su, Z., and Wanjiru, R. (2017). Journal of International Management Learning and Knowledge Transfer in Africa-China JVs : Interplay between Informalities, Culture, and Social Capital. Journal of International Management, 23(2), 166–179.

Amenta, L. and van Timmeren, A. (2018). Beyond Wastescapes: Towards Circular Landscapes. Addressing the Spatial Dimension of Circularity through the Regeneration of Wastescapes. Sustainability, 10(12), 4740. https://doi.org/10.3390/su10124740

Argote, L., and Ingram, P. (2000). Knowledge Transfer: A Basis for Competitive Advantage in Firms. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 82(1), 150–169.

Argote, L., Ingram, P., Levine, J. M., and Moreland, R. L. (2000). Knowledge Transfer in Organizations: Learning from the Experience of Others. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 82(1), 1–8.

Dąbrowski, M., Varjú, V., & Amenta, L. (2019). Transferring circular economy solutions across differentiated territories: Understanding and overcoming the barriers for knowledge transfer. Urban Planning, 4(3), 52-62. DOI: 10.17645/up.v4i3.2162

Bellini, A., Aarseth, W., and Hosseini, A. (2016). Effective Knowledge Transfer in Successful Partnering Projects. Energy Procedia, 96(1876), 218–228.

Dolowitz, D., and Marsh, D. (1996). Who Learns What from Whom: a Review of the Policy Transfer Literature. Political Studies, 44(2), 343–357.

Dolowitz, D. P., and Marsh, D. (2000). Learning from Abroad: The Role of Policy Transfer in Contemporary Policy-Making. Governance, 13(1), 5–23.

Freeman, R. (2009). What is’ translation’? Evidence and Policy: a Journal of Research, Debate and Practice, 5(4), 429–447.

Evans, M. (2004). Policy transfer in global perspective. London: Routledge.

Evans, M. (2009). Policy transfer in critical perspective. Policy Studies, 30(3), 243–268.

Inkpen, A. C., and Tsang, E. W. K. (2005). Social Capital, Networks, and Knowledge Transfer. Academy of Management Review, 30(1), 146–165.

Evans, M., and Davies, J. (1999). Understanding policy transfer: A Multi‐level, multi‐disciplinary perspective. Public administration, 77(2), pp. 361–385.

McCann, E. (2011). Urban policy mobilities and global circuits of knowledge: Toward a research agenda. Annals of the Association of American Geographers, 101(1), 107–130.

REPAiR (2018) REsource Management in Peri-urban AReas: Going Beyond Urban Metabolism: Deliverable 7.1 – Theoretical model of knowledge transfer. Delft: Delft University of Technology. https://h2020repair.eu/wp-content/uploads/2019/03/Deliverable-7.1-Theoretical-model-of-knowledge-transfer.pdf

Rose, R. (1991). What is Lesson-Drawing? Journal of Public Policy, 11(1), 3–30.

Rose, R. (1993). Lesson Drawing in Public Policy: A Guide to Learning Across Time and Space. Chatham: Chatham House.

Rose, R. (2004). Learning from comparative public policy: A practical guide. London: Routledge.

Simonin, B. L. (1999). Ambiguity and the process of knowledge transfer in strategic alliances. Strategic management journal, pp. 595–623.

Stead, D. (2012). Best Practices and Policy Transfer in Spatial Planning. Planning Practice and Research, 27(1), pp. 103–116.

Stone, D. (2000). Non‐governmental policy transfer: the strategies of independent policy institutes. Governance, 13(1), pp. 45–70.

Stone, D. (2004). Transfer agents and global networks in the “transnationalization”of policy. Journal of European Public Policy, 11(3), 545–566.

Stone, D. (2012). Transfer and translation of policy. Policy Studies, 33(6), 483–499.